آسيبشناسي سيستم جبران خدمت کارکنان(حقوق و مزايا)
چكيده:
نيروي انساني هر سازمان بزرگترين و ارزشمندترين دارايي آن سازمان محسوب مي‌شود. پيشرفت و تعالي هر سازمان در گرو پيشرفت و تعالي منابع انسانيش ميباشد. لذا توجه به نيروي انساني ، شناسايي، درك و برآورده ساختن نيازهاي اين منبع گرانبها ضامن بقا و پيشرفت هر سازماني خواهد بود.
در اين تحقيق سعي شده با شناسايي و طبقهبندي نيازها ودر پي آن انواع پاداشها و راهكارهاي جبران خدمت كارمندان گامي در جهت تدوين سيستم پاداش مناسب برداشته شود.
سپس با بررسي و آسيب شناسي سيستم جبران خدمت در يك سازمان دولتي شكافها و تضادها شناسايي شده و در نهايت مدلي جامع براي جبران خدمت كارمندان ارائه مي‌شود.
واژگان كليدي:
جبران خدمت، بهره وري، نيروي انساني، حقوق و مزايا
Productivity, Human resource, Salary & Premium Service compensation,
مقدمه
خداوند در ابتدای آیه مبارکه 70 از سوره 17 (الاسرا) می فرماید : « وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ ... » و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم ... آنگاه که کرامت انسانی یک فرد منظور نظر واقع شد ، رضایت فرد تامین شده است چرا که کرامت هدیه و امانت الهی است .مدیریت متوجه بر كرامت انساني بر اصولی مانند : احترام قائل شدن به انسان، داشتن دیدگاه مثبت گرا به انسان، برقراری روابط انسانی قوی ، مشارکت دهی عملی کارکنان در تصمیم گیری ها، و اصل آموزش جامع و بالا بردن آگاهی کل کارکنان سازمان استوار می باشد. زيراكه در آغاز هزاره سوم، نیروی انسانی به عنوان برترین، اصلی ترین و موثرترین عامل ایجاد بقاء وتوسعه سازمانهای امروزي محسوب می شود و در رده های بعدی عناصری چون تجهیزات و دستگاهها، سرمایه، تکنولوژی و.... قرار می گیرند. واضح است وقتی که از نیروی انسانی سخن به میان می آید عوامل مرتبط با آن همچون اندیشه وتفکر، عامل خلاقیت، دانش واطلاعات روز و..... را نیز مد نظر قرار می دهیم(رشيدي و همكاران،1380).
منابع انساني در سازمان‌هايي كه به دورانديشي شهره‌اند از جايگاه رفيعي برخوردار است. در انديشه مديران اين سازمانها، نيروي انساني، دارايي راهبردي سازمان محسوب مي‌شود و از اين رو، توجه مديريت را سخت به خود معطوف كرده است. ديدگاه مديران اين نوع سازمانها كه آينده را نيز از آن خود ساخته‌اند، نسبت به مخارج امور كاركنان، ديدگاه هزينه‌اي نيست، بلكه سرمايه‌اي و آن هم از نوع سرمايه‌گذاري راهبردي است. بنابراين مي‌توان انتظار داشت كاركنان اينگونه سازمانها براي حركتهاي خلاق و دانش محور پرورش يابند.
مديران منابع انساني سازمانها، در جهت سازمان‌دهي به راهبرد منابع انساني، در قالب «اقدام مثبت» بايد در قبال حركت‌هايي كه برابري را در سازمان به هم مي‌ريزد، موضع‌گيري سختي از خود نشان بدهند. متاسفانه در اكثر سازمان‌هاي ايراني نه تنها چنين موضع‌گيري‌هايي مشاهده نمي‌شود، بلكه كار مديران منابع انساني صرفا به تنظيم «قراردادهاي پرداخت حقوق و دستمزد» محدود شده است.
